In 2024 kunnen er nog weinigen prat gaan op de eretitel : rasechte “ Sinjoor”.
Jos Dobbeleers telde evenveel levensjaren als onze vereniging werkjaren op haar teller heeft, namelijk 90 jaar! Hij was onze goede vriend, lid van onze vereniging en stadsgids. Wij namen afscheid van Jos op 1 augustus dit jaar.
Jos was de vijfde van zes kinderen. Erg genoeg was hij een oorlogskind, en zoals hij zelf schreef : “We zijn deze oorlog met veel bittere koude, met een tekort aan levensmiddelen en kledij, met veel aanschuiven aan de winkels, met veel schrik bij de bombardementen en nog meer onaangename zaken, doorgekomen.” Het geleden verlies kan nooit écht worden verwoord. Jos schreef: “Tijdens deze oorlog verloren veel mensen het leven waaronder mijn twee zussen. Bovendien was ons appartement onbewoonbaar en werden we opgevangen bij familie.“ Zoals menig Antwerps kind werd Jos samen met zijn broer naar vreedzamer plaatsen overgebracht. Vermits hijzelf geen Frans sprak gaf het hen de gelegenheid om samen te spelen en … samen Vlaams te spreken. Jos schreef: “Intussen ging een volledig studiejaar (5e leerjaar) verloren. Geen haan die daar ooit over gekraaid heeft.” Uit die Waalse periode groeide een grote liefde. Hij bleef levenslang trouw aan zijn huidige echtgenote en samen kregen zij een driemeisjeshuis.
Geleidelijk ontwikkelde zich naast een naarstig leven ook een cultureel, zelfs gastronomisch genieten. In 1989 werd Jos lid van de vereniging “Voor Kruis en Beeld”. Door zijn inzet ontstonden er nieuwe vriendschappen. Zijn hobby 'tekenen en schilderen' leverden mooie resultaten op. Zijn verzameling van Maria-medailles vanuit heel Europa bracht zelfs een expo op de been in St.Andrieskerk in het jaar 2000. (lees het art. door Jos gebracht in Nieuwsbrief, nr. 27 [19de jaargang (2020), 1]. Zijn regelmatig terugkerende rubriek over processiebeelden verrijkte jarenlang onze nieuwsbrief met gedegen onderzoek, gebracht met stijl en humor.
Sedert 2018 stapelden verschillende ongemakken zich op, maar Jos schrijft: “Deze worden gecompenseerd door de vreugde van de geboorte van 3 achterkleinkinderen, 3 schatten van jongens. Zij doen ons de moeilijkheden van onze oude dag vergeten. Alles bijeen kan ik concluderen dat ik een prachtig leven heb gehad en daarvoor ben ik zeer dankbaar.”
Onze rasechte “’Sinjoor” bleef steeds een evenwichtig en diep-gelovig man.
Daarom zijn wij Jos, samen met zijn echtgenote, dankbaar en zullen wij deze warme vriendschap diep in ons hart blijven bewaren.
